Idylliczny obraz przedstawia dwoje kochanków w błękicie, trzymających się za ręce cieniu dostojnego i bujnego drzewa, które ocienia ich i chroni. To drzewo jest głównym tematem obrazu – wspaniała, błękitna jodła, którą van Gogh podziwiał.

Dał temu wyraz w liście do brata:

Wyobraź sobie teraz ogromną, zielono-błękitną jodłę rozpościerającą swe poziome gałęzie ponad bardzo zielonym trawnikiem i piaskiem nakrapianym światłem i cieniem. Ten bardzo prosty zakątek ogrodu jest ożywiony przez pomarańczowy ołów pelargonii na dalszym planie, pod czarnymi gałęziami. Dwie postacie kochanków stoją w cieniu wielkiego drzewa. Rozmiar płótna – 30.

Obraz zaskakuje diagonalnym podziałem: jedna połowa niewielkiej, kameralnej przestrzeni, to w całości kolorowa roślinność, druga zaś – to piaszczysta ścieżka i spacerująca po niej para. To skośna linia ścieżki, przedłużona krawędzią konarów drzewa z lewej strony wytycza śmiały podział obrazu. Dwie postacie stojące w cieniu rzucanym na ścieżkę przez drzewo, to jedyne pionowe elementy obrazu.

Zachwycająca jest na obrazie harmonia odcieni. W panującą, niebieskawą tonację van Gogh wprowadził bogactwo zieleni i błękitów i ich jaśniejszych odcieni, rozpraszając je dla kontrastu kilkoma muśnięciami cieplejszej barwy. Ten świat błękitu i zieleni zawiera w sobie szerokie spektrum: od światła do ciemności, od barw ciepłych do zimnych, od barw intensywnych do neutralnych. Kontrasty kolorystyczne charakteryzują również ścieżkę, ciemniejszą na pierwszym planie, oświetloną w dalszej partii. Z prawdziwym mistrzostwem artysta oddał bujność drzewa, rysując jego fakturę przy pomocy szybko ciągnionych, kolorowych, skośnych i zbiegających się linii, dodatkowo uwydatniających diagonalny podział obrazu.